دوستان این شعر زیبا رو آقا صادق برامون فرستاده.البته نمیدونم شاعرش هم خودشه یا نه.ولی اگه خودش شاعرش باشه باید بگم که واقعا معرکست.بخونید و لذت ببرید.

عشق، تصمیم قشنگی ست
بیـا عـاشق شـو

نه اگر قلب تو سنگی ست
بیـا عـاشق شـو

آسمان زیر پروبال نگاهت آبی ست
شوق پرواز تو رنگی ست

بیـا عـاشق شـو

ناگهان حادثه ی عشق، خطر کن، بشتاب
خوب من، این چه درنگی ست

بیـا عـاشق شـو

با دل موش، محال است که عاشق گردی
عشق، تصمیم پلنگی ست

بیـا عـاشق شـو

تیز هوشان جهان، بر سر کار عشقند
عشق، رندی است، زرنگی ست

بیـا عـاشق شـو

کاش در محضر دل بودی و میدیدی تو
بر سر عشق، چه جنگی ست!

بیـا عـاشق شـو

مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز
صورت آینه زنگی ست،

بیـا عـاشق شـو

می رسی با قدم عشق به منزل، آری...
عشق، رهوار خدنگی ست،

بیـا عـاشق شـو

باز گفتی تو که فردا!!! به خدا فردا نیست
زندگی، فرصت تنگی ست،

بیـا عـاشق شـو

کار خیر است، تأمل به خدا جایز نیست!
عشق، تصمیم قشنگی ست

بیـا عـاشق شـو

سر گشته ام از این همه راهی که ندارم گاهی که تو را دارم و گاهی که ندارم
 من مانده ام و لایق تیغی که نبودم من مانده ام و فرصت آهی که ندارم

دلم تنگ است دلم تنگ است دلم اندازه حجم قفس تنگ است سکوت از کوچه لبریز است
صدایم خیس و بارانی است نمی دانم چرا در قلب من پاییز طولانی است

محبت ره به دل دادن صفای سینه میخواهد به یاد یکدگر بودن دلی بی کینه 
میخواهد اگر دورم ز دیدارت دلیل بی وفایی نیست وفا ان است که نامت را همیشه بر زبان دارم 
وفا آن است که نامت را نهانی زیر لب دارم

عمری به سر دویدم در جست وجوی یار
جز دسترس به وصل ویم آرزو نبود
دادم در این هوس دل دیوانه را به باد
این جست و جو نبود
هر سو شتافتم پی آن یار ناشناس
گاهی ز شوق خنده زدم گه گریستم
بی آنکه خود بدانم ازین گونه بی قرار
مشتاق کیستم

تو از دردی که افتادست بر جانم چه می دانی؟
دلم تنها تو را دارد ولی با او نمی مانی
تمام سعی تو کتمان عشقت بود در حالی
که از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهانی
فقط یک لحظه آری با نگاهی اتفاق افتاد
چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی؟

زلیخا میخورد افسوس که یوسف گشته زندانی.

این ترانه بوی نان نمی‌دهد
بوی حرف دیگران نمی‌دهد
سفرهء دلم دوباره باز شد
سفره‌ای که بوی نان نمی‌دهد
نامه‌ای که ساده و صمیمی است
بوی شعر و داستان نمی‌دهد:
با سلام و آرزوی طول عمر
که زمانه این زمان نمی‌دهد
کاش این زمانه زیر و رو شود
روی خوش به ما نشان نمی‌دهد
یک وجب زمین برای باغچه
یک دریچه، آسمان نمی‌دهد
وسعتی به قدر جای ما دو تن
گر زمین دهد، زمان نمی‌دهد!
فرصتی برای دوست داشتن
نوبتی به عاشقان نمی‌دهد
هیچ کس برایت از صمیم دل
دست دوستی تکان نمی‌دهد
هیچ کس به غیر ناسزا تو را
هدیه‌ای به رایگان نمی‌دهد
کس ز فرط های‌و‌هوی گرگ و میش
دل به هی‌هی شبان نمی‌دهد
جز دلت که قطره‌ای است بیکران
کس نشان ز بیکران نمی‌دهد
عشق نام بی‌نشانه است و کس
نام دیگری بدان نمی‌دهد
جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمی‌دهد
ناامیدم از زمین و از زمان
پاسخم نه این ، نه آن…نمی‌دهد
پاره‌های این دل شکسته را
گریه هم دوباره جان نمی‌دهد 
خواستم که با تو درد دل کنم
گریه‌ام ولی امان نمی‌دهد…

ما در عصر احتمال به سر می بریم
در عصر شک و شاید
در عصر پیش بینی وضع هوا
از هر طرف که باد بیاید ...
در عصر قاطعیتِ تردید
عصر جدید
عصری که هیچ اصلی
جز اصل احتمال ، یقینی نیست
اما من
بی نام تو
حتی یک لحظه احتمال ندارم
چشمان تو عین الیقین من
قطعیت نگاه تو دین من است
من از تو ناگزیرم
من بی نام ناگزیر تو می میرم . . .

این یکی از زیباترین اشعار شاملوست که اگه با صدای خود شاملو بشنوید روح رو نوازش میده.توصیه میکنم بخونید و حتما اگه تونستید فایل صوتی رو هم گیر بیارید و گوش بدید.

در آوار خونین گرگ و میش، دیگر گونه مردی آنک
که خاک را سبز می خواست و عشق را شایسته زیباترین زنان
که اینش به نظر هدیتی نه چنان کم بها بود که خاک و سنگ را بشاید

چه مردی، چه مردی که می گفت
قلب را شایسته تر آن که به هفت شمشیر عشق در خون نشیند
و گلو را بایسته تر آن که زیباترین نامها را بگوید

و شیرآهن کوهمردی ازین گونه عاشق
میدان خونین سرنوشت، به پاشنه آشیل در نوشت
روئینه تنی که راز مرگش اندوه عشق و غم تنهایی بود

آه اسفندیار مغموم
تو را آن به که چشم فرو پوشیده باشی

آیا نه، یکی نه بسنده بود که سرنوشت مرا بسازد؟
من تنها فریاد زدم نه
من از فرو رفتن تن زدم
صدایی بودم من، شکلی میان اشکال
و معنایی یافتم
من بودم و شدم
نه زان گونه که غنچه ای، گلی، یا ریشه ای که جوانه ای، یا دانه که جنگلی

راست بدان گونه که عالیمردی، شهیدی
تا آسمان بر او نماز برد

من بینوا بندگکی سر به راه نبودم
و راه بهشت مینوی من، بزرو طوع و خاکساری نبود

مرا دیگر گونه خدایی می بایست
شایسته آفرینه ئی که نواله ناگزیر را گردن کج نمی کند

و خدایی دیگر گونه آفریدم

دریغا، شیرآهن کوهمردا که تو بودی
و کوهوار پیش از آن که به خاک افتی
نستوه و استوار مرده بودی

اما نه خدا و نه شیطان
سرنوشت تو را بتی رقم زد که دیگران می پرستیدند
بتی که دیگران اش می پرستیدند

دو تا آدم برفی دو طرف رودخونه عاشق هم میشن
از آتیش عشق همدیگه آب میشن تا بلکه وسط رودخونه به هم برسن...
--

تو مرا می فهمی... من تو را می خواهم و همین ساده ترین قصه ی یک انسان است.
تو مرا می خوانی من تو را ناب ترین شعر زمان می دانم و تو هم می دانی تا ابد در دل من خواهی ماند.
--

خوشبختی به کسانی روی می آورد که برای خوشبخت کردن دیگران می کوشند 
--

نقاشی تو را می کشم ولی به جای رنگ قرمز به قلب فلزی ات ضد زنگ می زنم ! تا از آسیب اشک هایم در امان باشد!!!
--
هوس بازان کسی را که زیبا میبینند دوست دارند اما عاشقان کسی را که دوست دارند زیبا می ببنند
--

دنیا مث بازی گل یا پوچ میمونه .......**.......با تو گل بی تو پوچ
--
هرگز وقتت رو برای کسی که حاضر نیست وقتشو برای تو بگذرونه ، نگذار !
--
ماشین زندگیتو جلوی خونه ی هر عشقی پاک نکن ، ممکنه چرخهای قلبتو پنچر کنن!

در قمار زندگی عاقبت ما باختیم
بس که تک خال محبت بر رفیق انداختیم
--

اس ام اس عاشقانه ، پیامک عاشقانه ، جملات زیبا

مشکلات خود را با مداد بنویس و پاک کن را در اختیار خدا بگذار
--
ضربات کوچک درختان عظیم را از پا در می آورد !
--
می خواهم بدون اسارت دوستت بدارم،

با آزادی کنارت باشم،

بدون اصرار تو را بخواهم،

با احساس گناه ترکت نکنم، با سرزنش از تو انتقاد نکنم و با تحقیر به تو کمک نکنم،

و اگر تو نیز با من چنین باشی، یکدیگر را غنی خواهیم
--

این جمله همیشه یادت باشه : زندگی گل سرخئ است که گلبرگهایش خیالی وخارهایش واقعی است
--
یکی بود یکی نبود یه روز زمین عاشق خورشید شد و گفت دورت بگردم ! بعدش تا ابد موند تو رودربایستی .

حکایت جالبی است که فراموش شدگان ،فراموش کنندگان را هر گز فراموش نمی کنند

توی صحنه غریب زندگی هممون در نقش یک بازیگریم

با همین تو بازی های روزگار از درون هم ولی بی خبریم

زندگی تولد یه خاطرست انگاری شروع یک نمایشه

کاشکی از دنیای این خاطره ها سهم ما تموم خوبی ها با شه

بهتره به قلبامون دروغ نگیم زندگی هر طور که باشه می گذره

منو تو مسافریم تو این روزا مثل خورشید تو نگاه پنجره

همون پشت نقاب صورتک همیشه از صبح تا شب قایم می شیم

واسه پنهون کردن گریه هامون روی قلب و روحمون خط می کشیم

اگه باز از روزگار دلت گرفت لحظه ها ثانیه ها ابری شدنبیا با من بیا بامن

تویی عاشقترین تنهای دنیا ............. منم خسته ترین مغموم دنیا
تویی صادقترین حرف رو لبها ............. منم غمگین ترین راز تو دلها
تویی زیبا طلوع صبح فردا ...............منم اینجا غروبی مثل شبها
تویی همچون قناری شاد و شیدا ...... منم مثل كلاغی رو درختا
تویی آشفته دل مغرور و رعنا............. منم همراز و همراه یه رویا
تویی عشق و محبت توی قلبها...........منم دیوونه مثل موج دریا
تویی تنها تویی یاد غریبها..................منم فریاد بی پایان غمها
تویی شاخه گل سرخ صدفها...............منم تنها شقایق توی صحرا
تویی آب زلال اشك چشمها................منم مرداب سرد توی دشتها
تویی عاشقترین تنهای دنیا.................منم خسته ترین مغموم دنیا

مي گي عاشق باروني......ولي وقتي بارون مي آد چتر رو روي سرت باز مي كني
مي گي عاشق برفي.......ولي تحمل يه گلوله برف نداري
مي گي عاشق پرنده اي.......ولي ميندازيش تو قفس
مي گي عاشق گلي.....ولي از شاخه جداش مي كني
انتظار داري نترسم....وقتي مي گي عاشقمي

من رو به پايان مي روم
رو به مهتاب خدايان ميروم
من چشيدم زهر پيوند تو را
مارهاي سرخ لبخند تورا
لبان بوسه هايم خونيست
اي گل شب عشق من طائونيست
کاش تمحيد تو پاکم کرده بود
کاش دستان تو خاکم کرده بود
تو فراموشم نکن در دفن سال
لحظه اي بر خاک خاموشم بنال

عشق روبايد از آفتابگردون ياد گرفت غروب شد خورشيد از آسمون رفت آفتابگردان عاشق به دنبال خورشيد آسمان را جستجو مي کرد ناگهان ستاره اي چشمک زد آفتابگردان سرش را به زير انداخت گلها خيانت نمي کنند.

اگه فکر ميکني که رفتنت باعث شکستنم ميشه ؛ اگه فکرميکني که بعد ازرفتنت اشک ميريزم ؛ اگه فکرميکني که بانبودنت لحظه هام خالي ميشن؛ اگه فکرميکني که هرلحظه دلم برات تنگ ميشه؛ اگه فکرميگني که بي توميميرم؛ درست فکرميکني تو که ميدوني نبودنت رو تاب نميارم پس بــــــــــــــــــــــــــــــــــمــون

روي تخته سنگي نوشته شده بود: اگر جواني عاشق شد چه کند؟ من هم زير آن نوشتم: بايد صبر کند. براي بار دوم که از آنجا گذر کردم زير نوشته ي من کسي نوشته بود: اگر صبر نداشته باشد چه کند؟ من هم با بي حوصلگي نوشتم: بميرد بهتر است. براي بار سوم که از آنجا عبور مي کردم. انتظار داشتم زير نوشته من نوشته اي باشد. اما زير تخته سنگ جواني را مرده يافتم....

 از کسي که دوستش داري ساده دست نکش. شايد ديگه هيچ کس رو مثل اون دوست نداشته باشي و از کسي هم که دوستت داره بي تفاوت عبور نکن .چون شايد هيچ وقت ،هيچ کس تو رو مثل اون دوست نداشته باشد 

اگه روزي شاد بودي، بلند نخند كه غم بيدار نشه و اگه يه روز غمگين بودي، آرام گريه كن تا شادي نااميد نشه اگر ميدانستي که چقدر دوستت دارم هيچ گاه براي امدنت باران را بهانه نمي کردي رنگين کمان من

در اين دنيا تك و تنها شدم من بيا نگاهي در دل صحرا شدم من چو مجنوني كه از
مردم گريزم شتابان در پي ليلا شدم من چه بي سحر چه بي اثرمي گريم به ناكامي چرارسوا شدم من چرا عاشق چرا شيدا شدم من

وحشت از عشق که نه، ترس ما فاصله هاست
 وحشت از قصه که نه، ترس ما خاتمه هاست ترس بيهوده نداريم
 صحبت از خاطره هاست صحبت از کشتن نا خواسته عاطفه هاست
 کوله باري است پر از هيچ
 که بر شانه ماست گله از دست کسي نيست
مقصر دل ديوونه ماست
درد ما مرگ تفاهم
غم ما کوچ محبت غم ما از بي کسي مردنه

اما به باد بسپارباز تنها در كنار پنجره استاده ام
باز اشك از ديده جاري ياد تو افتاده ام
زير دستم يادگاريمان نگاهم مي كند
چشمهاي نازنين تو تباهم مي كند
ياد ايامي كه عشقم در دل تو خانه داشت
هر كلام دلنشينت قصه جانانه داشت
ياد ايامي كه تو سنگ صبورم مي شدي
رهنما چون قصه آن چاه و كورم مي شدي
دست من در دستهاي گرم تو جان مي گرفت
روزگارم در كنارت وه ! كه سامان مي گرفت
گرچه مي دانم گناه اين جدايي از من است
آرزوي بهترين يارم رهايي از من است
باز گرد و رونق اين خانه شو
باز گرد و نور اين كاشانه شو
مستيم را با شراب خند ه ات افزون نما
غصه هايم را به لبخندي ز دل بيرون نما
تا تو باز آيي ز چشمم خواب رفت
از دو ديده خون بجاي آب رفت
مهربانم،عشق من ، اي نازنين
بازگرد و محنتم را خود ببين
باز كن در را و جانم تازه كن
مهربان شو عشق من اندازه كن

بنويس از سرخط:بنويس که دلت ديگه به ياد اون نيست بنويس که بدونه: وقتي نباشه قلبت از غصه خون نيست اونکه گذاشتو رفت: يه روز سرش به سنگ ميخوره برميگرده ديگه صداش نکن: بذار خودش بياد دنبالت بگرده ديگه گريه نکن: آخه اشک تو باعث شادي اونه ديگه به پاش نسوز: آخه اون واسه تو ديگه دل نميسوزونه اگه ميخواست ميموند: حالا که رفتو غصش رفته ز يادم اگه پيشم ميموند: ديگه جز اون به هيشکي دل نميدادم

براي عشق تمنا كن ولي خار نشو. براي عشق قبول كن ولي غرورتت را از دست نده . براي عشق گريه كن ولي به كسي نگو. براي عشق مثل شمع بسوز ولي نگذار پروانه ببينه. براي عشق پيمان ببند ولي پيمان نشكن . براي عشق جون خودتو بده ولي جون كسي رو نگير . براي عشق وصال كن ولي فرار نكن . براي عشق زندگي كن ولي عاشقونه زندگي كن . براي عشق بمير ولي كسي رو نكش . براي عشق خودت باش ولي خوب باش

   گفتي چشمها را بايد شست ! شستم ولي..... گفتي جور ديگر بايد ديد! ديدم ولي..... گفتي
زير باران بايد رفت رفتم ولي او نه چشم هاي خيس و شسته ام را نه نگاه ديگرم را هيچکدام را نديد فقط در زير باران با طعنه اي خنديد و گفت : ديوانه ي باران نديده

  يادم مي آيد يکبار از خدا پرسيدم :
 خداي من , تو که سينه اي به اين بزرگي دادي به آدم
 تو که از هر چيز خوب دو تا دادي براي تنش
 چرا توي سينه يک دل کاشتي
و آنطرفش را گذاشتي خالي و سوت کور؟
 خدا تاملي کرد و توي گوشم زمزمه کرد :
 اگر جايي خالي باشد از چيزي , حکمتي دارد
 اين خلاء , سينه جا دارد براي دو تا دل قبول
 آفريدمت براي جستجو !!!!
 همه چيز را سر جاي خودش گذاشتم دانه به دانه
يک جاي خالي اش را هم تو پر کن
 از هر چه خواستي , خواستي يک دل ديگر , خواستي چيزهاي ديگر

همه مال دنيا را داده ام  تا روياي ترا داشته باشم
مادرم که مرد  ؟معصوميتم  را با خود برد
آيا باران امشب خواهد باريد ؟
ترا به خدا ! محض رضاي خدا !
به من بگوئيد کودکي ام کجاست ؟
آخر در کجا بود که جا گذاشتمش ؟
فکر کنم آخرين ايستگاه ترن که پياده شدم
در شلوغي مترو گمش کردم
شايد هم از جيب ام زدند
نمي دانم گناه کسي را نمي توانم بشورم
ملحفه سپيد معصوميتم چرکين شده
هنچ دستي سپيدش نمي کند .

من خواستم که يار تو باشم ، خدا نخواست
هر لحظه در کنار تو باشم ، خدا نخواست
مي خواستم بهانه ي آرامشت شوم
هر روز بي قرار تو باشم ، خدا نخواست
خورشيد دستهاي مرا خوب حس کني
يک عمر نو بهار تو باشم ، خدا نخواست
حتي مرا اگر که نخواهي کنار خود
آواره ي ديار تو باشم ، خدا نخواست
هر شب براي بوسه زدن بر مسير تو
شبگرد کوچه سار تو باشم ، خدا نخواست
گفتم کنار جاده بمانم که بعد تو
تنديس انتظار تو باشم ، خدا نخواست.

صداي بوي گلي پيچيد ميان خنده ي زيبا يت
هزارپنجره شد بيداربه سمت روشن شب هايت
زموج خيز تگاهت تا فلات کوه غرور امروز
رسيده ام به " نمي دانم کجاي " وسعت دنيا يت
بيا و گريه کن آخر تا رها شوي به خدا عمري ست
طنين هق هق سازي پير نشسته خسته در آوا يت
و آمدم که ببويم رد سبز گام تورا شايد
مرابه رقص درآوردآي...طنين تق تق پاها يت
نشسته ام چه شکسته باز ... به استغاثه ي چشما نت
کوير تف زده اي هستم که دل سپرده به دريا يت
هزار پنجره شد بيدار با قدم زدنت در باغ
صداي بوي گتي پيچيد ميان خنده ي زيبا يت

گلي از شاخه اگر مي چينيم
                      برگ برگش نکنيم
                          و به بادش ندهيم
لااقل لاي کتاب دلمان بگذاريم
                        و شبي چند از آن را 
                            هي بخوانيم و ببوسيم و معطر بشويم
                                شايد از باغچه کوچک انديشه مان گل رويد ...

زندگي
       چون گل سرخي است  پر از برگ و پر از عطر و پر از خار
يادمان باشد اگر گل چيديم
عطر و خار و گل و برگ همه همسايه ديوار به ديوار همند

 به چشمانت بياموز هر کس ارزش ديدن ندارد
به دستانت بياموز که هر گل ارزش چيدن ندارد
به قلبت هم بياموز که هر کس کنج آن جايي ندارد

 ميکشمت اگه يه روز با غريبه ببينمت
  گل مني نميزارم دست ديگه بچينتد
گولم زدي اما بدون يه روز سراغ تو ميام
با خنجري تشنه واسه سينه داغ تو ميام
ميميرمو ميسوزم از اين حيلو و نيرنگ تو
مگه چه کردم با دلت عمري بودم تو چنگ تو
         قانون تو تو عاشقي هوسه
        مي کشمت دستم بهت برسه
 دو ته سيگار مونده رو ميز يه ماتيکي يکي تميز
گفتي به من تنها بودي کي بوده پس اينجا عزيز
  واي که دلم داره ديگه دغ ميکنه پر ميزنه
شب خوشيت تموم ميشه صبح منم سر ميزنه
نفس نفس ميزنم و از دور تماشات مي کنم
رفتي با اون مرد غريب نديدي نگات ميکنم
         قانون تو تو عاشقي هوسه
      مي کشمت دستم بهت برسه

رفتنت آغاز ويرانيست حرفش را مزن
ابتداي يك پريشاني است حرفش را مزن
گفته بودي چشم بردارم من از چشمان تو
چشمهايم بي تو باراني است حرفش را مزن
آرزو داري ديگر بر نگردم پيش تو
راهمان با اينكه طولاني است حرفش را مزن
دوست داري بشكني قلب پريشان مرا
دل شكستن كار آساني است حرفش را مزن
خورده بودي سوگند روزي عهد مارا بشكني
اين شكستن نامسلماني است حرفش را مزن

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

این درد نهان‌سوز، نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب، شبانگاه

گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار

گامی به سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو، من سوخته در دامن شبها

چون شمع سحر، یک مژه خفتن نتوانم  **

فریاد ز بی‌مهریت ای گل که در این باغ

چون غنچه پاییز، شکفتن نتوانم

ای چشم سخنگوی، تو بشنو ز نگاهم

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

شفیع کدکنی

فنجان سرد چای، دو تا دست روی میز

تهران، غروب جمعه­ی آبان برگریز

آهسته خیره شد به من و گفت ناگهان:

این بار آخری­ست که می­بینمت عزیز

از من مرنج طالع من!، بعد از این دوسال...

با اخمهات زندگی­ام را به هم مریز

از انقلاب تا سر حافظ قدم زدیم

ما غصه داشتیم، خیابان پیر نیز

پاییز بود و باران بود و غروب و ... شهر؛

با خاطرات ما دو نفر سخت در ستیز

باهم قدم زدیم ولی شهر مرده بود

انگار زیر پاهامان مثل برگریز

وحید طلعت

تو را خدا بگذاريد دست و پا بزنم

زني كه مست كه ديوانه كاش مي آمد

كنار خندق خونم كه حرف ها بزنم

بگويمش كه چقد دوست دارمت ده تا

و او بخندد و من مثل بچه ها بزنم

به سيم آخر و هي بوسه بر سر و دستش

اگر كه جا بخورد من مباد جا بزنم

دو كلمه راست بگويم كه دوستش دارم

به كوچه هاي علي چپ چرا چرا بزنم

من عاشقم بگذاريد درد دل بكنم

چقدر هي ننويسم چقدر تا بزنم

چقدر توي غزل هام سانسورش بكنم

به سمت او چقدر پيرتر عصا بزنم

تمام آنچه نوشتم براي ريحانه ست

دروغ بود به مادر، به دوست، يا به زنم

علی رضا اکبری

بيا گناه ندارد به هم نگاه کنيم

و تازه،داشته باشد،بيا گناه کنيم

بيا بساط قرار و گل و محبت را

دوباره دست به هم داده، روبراه کنيم

اگر به خاطر هم عاشقانه بر خيزيم

نمي رسيم به جايي که اشتباه کنيم

براي دلخوشي چشم هايمان هم هست

بيا گناه ندارد به هم نگاه کنيم

فرامرز عرب عامری

  اینجا
      خیس است
      خیس
      همه جا
      از
      باران
      و
          گریه های من...

ن. عابد

       با غريبه ای که در من می خواند

       الفتی ندارم

       می خواهم

       به جای شعر

       نام تو را بنويسم

       تا دلم

       بنشيند

       و نگاهت کند  

                                           کاش می شد

       زير بارانی که در دلم می بارد

       قدم می زدی

       تا من می نشستم

       و غزل چشمهايت را

       دوره می کردم 

این کیست که با این همه غم می خندد ؟

زخمی شده ... باز دم به دم می خندد

در مرگ چه رازی است که این کهنه درخت

با هر تبری که می زنم می خندد ؟!

بیا به خانه ام امشب که کوچه بی مردست

غـم هـورا و  کـف و سـوت زدن کشـتـه مرا !

به دروغ از تـو سـرودم همـه ي عمـر ولـي

راست اين ست که عشق خود من  کشته مرا

حرف از اصلاح و عدالت زدم و ، واي به من

که غم نان شب و بچـه و زن  کشتـه مرا

پي بيگانـه دويديـم ، و ليـکـن گفتيـم :

« درد محروميت و حب وطن  کشته مرا »

چپ نرو ! راست نگو ! پلک نزن ! سرفه نکن !

اين همه مرز و حصار و قدغن  کشته مرا

جرأتي نيست مرا تا که بگويم : « دنيا !

عشق تو ، عشق به اين آب لجن کشته مرا »